Na een afwezigheid van bijna zes weken ben ik weer terug in Smiltene. Helaas heb ik de altijd mooie herfst bijna geheel gemist, maar in plaats daarvan heb ik een geweldige tijd achter de rug. Een verblijf in Nederland en een trip naar Bulgarije waren het waard om een herfst hier over te slaan. Bij terugkomst in Smiltene heb ik een heel bijzondere ontvangst gehad. Ik ging even snel langs de supermarkt en toen ik bij de kassa’s kwam zag ik dat de eerste gesloten was. ik wilde naar de volgende lopen, maar de kassamedewerkster achter de gesloten kassa riep mij naar haar te komen. Ze vloog opeens achter de kassa vandaan en kwam naar mij toe voor een omhelzing. Ze zei: ”Je bent echt weer terug gekomen, je bent er echt weer”. Ik stond met tranen van ontroering… De Letten zijn vrij gereserveerd, in de winkels kan er nauwelijks een woord, laat staan een lachje vanaf en dan zo’n ontvangst. Ik weet weer waarom ik in Smiltene ben!
In Nederland heb ik een geweldige tijd gehad. Op 27 september hebben we (lees: Let’s go team) voor het eerst een rommelmarkt georganiseerd. Wat een werk, maar wat een mooi resultaat. Er zijn heel veel mooie, zelfs nieuwe spullen gebracht. De rommelmarkt kon gehouden worden in een school waar de Pinkstergemeente de Morgenstond bij elkaar komt (www.pgmbodegraven.nl/ Zij hebben ons de ruimte gratis ter beschikking gesteld en daarnaast hebben veel bedrijven gesponsord. Er was veel hulp, ook van mensen die ik niet of nauwelijks kende. De dag zelf was een dag met een gouden randje. Heel bijzonder om de reacties van mensen te horen: wat een mooie spullen, wat een lekkere cup cake, wat een heerlijk sfeertje, wat groots opgebouwd. Sommigen zijn wel drie keer terug gekomen en anderen bleven hangen voor een kopje koffie en een praatje. Ik geloof echt dat we met z’n allen iets van Gods grootheid hebben mogen ervaren en Zijn liefde hebben mogen doorgeven. Tijdens de rommelmarkt was er voor de eerste keer ook een promotiestand voor Hope for Life, bemand door Jelle en Anita. Ik was vrij om met de mensen te praten en heb daar dankbaar gebruik van gemaakt. Terugkijkend was het heel hard werken, vooral door het team, maar beslist de moeite waard om het weer te organiseren.
Samen met Suzanne ben ik een weekje naar Bulgarije geweest voor een werkbezoek. We hebben een organisatie bezocht die in vijf verschillende plaatsen in totaal zes flats heeft waar jongeren, 18+ kunnen wonen en leren. Dit zijn voornamelijk jongeren die het weeshuis hebben verlaten en veelal op straat terecht komen. Veel schrijnende verhalen gehoord en wat mooi om te weten dat er een plek geboden en hierdoor hoop voor de toekomst. We hebben alle plaatsen bezocht en overal de vrijheid gehad om in gesprek te gaan met de jongeren en de staf. Het is leerzaam geweest en vooral een heel mooie ervaring. Voor mij zat er veel herkenning in voor hetgeen wij met Hope for Life willen bewerkstelligen. We hebben veel gereisd, lange dagen gemaakt, maar mooie ontmoetingen gehad met mooie mensen. Ik ben inmiddels uitgenodigd om in maart naar een conferentie te komen in Sofia. Dit zal een geweldige kans zijn om te netwerken met mensen die werken met en/of geïnteresseerd zijn in de jongeren die instituten verlaten en geen vangnet hebben.
Natuurlijk heb ik tijd door kunnen brengen met familie en veel van mijn vrienden. Zoals altijd had ik tijd tekort, dan blijkt dus zelfs vijf weken niet genoeg te zijn. Heb mijn paspoort verlengd, ben een paar keer heerlijk gaan winkelen, heb genoten van de tuinen van Mien Ruis en hier genoten van het fotograferen. Samen met Gerda en Akje even uitgewaaid tijdens een weekend in Zeeland. Ook een paar keer een nacht bij verschillenden vriendinnen gelogeerd in diverse plaatsen in het land en een B&B met Deborah na een werkbezoek in Ane. Het was fijn om veel van jullie weer te zien, plezier te hebben met elkaar en zoals altijd ook ruimte te hebben voor de serieuze zaken. Inmiddels is er ook een facebook pagina voor Hope for Life opgezet, weer een stap om Hope for Life breed te promoten. In die weken heb ik ook de mogelijkheid gehad om in Christengemeente Elim te zijn, mijn thuisgemeente. ( http://www.elimreeuwijk.nl ) De laatste zondag heb ik heel kort wat verteld over de situatie in Smiltene en daarna is er voor mij gebeden. Wat een zegen om te weten dat ik gedragen wordt in gebed door velen!
Ja, en gebeden en support zijn nodig. De voorganger, David, gaat voor een half jaar met sabbatical. Hij heeft een break nodig en wij staan hier volledig achter. Dit heeft echter wel consequenties voor de kerk en de jeugd. Het team is bezig om alles rondom de kerk in kaart te brengen en te zoeken naar de juiste invulling. We hebben nog steeds hetzelfde doel voor ogen, dienen in het koninkrijk van God en de kerk bouwen. Vanaf deze week zal ik de jeugd leiden en de verantwoordelijkheid dragen over deze groep tieners. Een uitdaging, maar eentje die ik niet uit de weg ga. Samen met de andere jeugdleiders gaan we ervoor en zetten we onze schouders eronder. Sinds we in september weer gestart zijn met de jeugd zijn er drie nieuwe tieners bijgekomen, mooi om te zien hoe zij al zijn opgenomen in de bestaande groep. Ik realiseer mij steeds meer dat de jeugdavond een plaats is waar zij zichzelf kunnen zijn en de liefde en aandacht kunnen krijgen die ze thuis vaak tekort komen. Gisterenavond was een heftige avond voor mij. Na de teaching zijn we in twee groepen uit elkaar gegaan om door te praten over het onderwerp: Eer je vader en je moeder. Hoe kan je je ouders eren als zij jou als vuil hebben achtergelaten? Hoe kan jij je ouders eren als je niet weet wie je biologische vader is en thuis alleen maar ruzie meemaakt waarbij vaak de politie ingeschakeld moet worden? Hoe kan je je ouders eren als jij als 12-jarige de volledige verantwoordelijkheid draagt voor jouw vijf jongere broertjes en je ouders er bijna nooit zijn? Op zo’n moment kan ik niet meer doen luisteren, er voor hen zijn en vertellen dat ze waardevol zijn in Gods ogen, dat Hij hen liefheeft en dat Hij er altijd voor hen is. Pfffffffffffffffff, wat een verdriet was er en wat mooi dat ik er dan mag zijn om te troosten en een arm om hen heen te slaan.
Dank jullie voor alle support, zonder jullie kan ik het werk in Smiltene niet doen!
Blessings, Nynke
Recent Comments