Wat een verrassing… Opeens hadden we in oktober al een flink pak sneeuw! In Smiltene lag er op 27 oktober meer dan 25 centimeter! Ik geniet van de sneeuw, maar ben wel blij dat deze eerste lading al weer is gesmolten. Het zou namelijk wel een erg lange winter worden als het vanaf nu bleef liggen. Het heeft wel mooie plaatjes opgeleverd. De foto’s heb ik vanuit de bus genomen toen ik terug kwam van een weekend in Riga. Onderweg met de bus zeker zo’n 10 herten/reeën gezien en afgelopen week ook een vos!
We naderen inmiddels het einde van het jaar en dat betekent dat ik hier al bijna twee jaar ben. De tijd gaat zo snel!!!!!!!!!! Wat heb ik al veel herinneringen en mooie, kostbare momenten sinds ik hier eind 2010 kwam wonen. Er gebeurt hier wekelijks zoveel dat ik soms niet meer weet wat een “normale” week betekent.Maar ja, wat is de definitie van normaal eigenlijk? Ik heb besloten dat ik mijn agenda blijf gebruiken maar ook zeker van dag tot dag probeer te leven. Jammer genoeg zijn er maar zeven dagen en dus ook zeven avonden per week. Het is niet meer zo makkelijk om iets spontaan te plannen aangezien er veel vast staat per maand. Gelukkig ben ik wel flexibeler aan het worden en dat leeft en werkt relaxter!
Dit jaar ben ik verder uitgestapt en dat leverde nieuwe contacten op. Contacten die zich nog steeds verder uitbreiden en zich niet beperken tot Smiltene 
. Inmiddels is er een prettige samenwerking met de directrice van het family/crisiscentre en zo ook met de directrice van het ziekenhuis/pensionaat. Ook verlopen de contacten met het hoofd van de sociale dienst plezierig en ik ervaar dat er wederzijds respect en vertrouwen is. Op de onderstaande foto van links naar rechts: social worker, directrice family/crisiscenter en de directrice van het ziekenhuis. Een ieder van hen is bereid mee te denken en mee te werken aan de diverse activiteiten waar we met The Fathers House mee bezig zijn. De taal blijft nog wel een probleem, gelukkig zijn er drie tieners/jonge vrouwen die graag mijn tolk willen zijn! Natuurlijk wil ik de taal zelf kunnen spreken en blijf hiervoor mijn uiterste best doen.
Naast mijn betrokkenheid bij de jeugd en met name de tienermeiden ben ik ook begonnen met een discipel/coachgroep met drie van de meiden. Echt zo mooi om hen te uit stappen en te zien groeien in hun geloof. Zij voelen zich veilig tijdens de meetingen en durven ook steeds meer te delen en vragen te stellen. Ik geniet ervan om met hen op te trekken. Ze hebben mij pas een super compliment gegeven: twee van de drie dachten dat ik 38 jaar ben! Wauw, ze zaten er maar een paar jaar naast! Zij beschouwen mij als een van hen, maar zien mij daarnaast ook als de volwassene die hen verder wil helpen, zowel op het gebied van hun ontwikkeling als christen als ook hun ontwikkeling naar vrouw. Iedere maand heb ik ook een meidenmeeting en deze zijn iedere keer weer anders. Serieuze zaken worden er besproken, we bidden met en voor elkaar, we eten gezellig met elkaar, doen soms spelletjes en kunnen ook heerlijk de slappe lach hebben!
De jong volwassen groep is ook enorm aan het veranderen. Van de eerste bijeenkomst tot de laatste heb ik mogen ervaren dat God in hen aan het werk is en dat er naast lichamelijke genezing ook innerlijke genezing plaats vind. Het is duidelijk dat de tijd die wij met elkaar doorbrengen zeker een positieve invloed heeft op hun leven. Natuurlijk leer ik ook van hen, het is zeker geen eenrichtingsverkeer. Als we bij elkaar komen bereiden we met elkaar een maaltijd en na afloop wordt alles ook weer keurig achter gelaten. We kunnen delen waar we mee bezig zijn, waar we tegen aanlopen, wat we hebben meegemaakt en ook wie Jezus is voor ons. Geweldig om te mogen leven in Zijn genade!
We hebben ook weer diverse vrouwenavonden achter de rug en deze avonden zijn speciaal. De vrouwen worden steeds opener naar elkaar. Mooi om de vrouwen te zien groeien en bijzonder dat ik zo naast hen mag staan. Ik voel mij zo rijk, God heeft mij gevraagd om naar Smiltene te verhuizen en ik hoor regelmatig terug hoe blij zij zijn dat ik er ben. Niet omdat ik zo geweldig ben, maar omdat ik Gods liefde uit mag delen aan hen. Gisteren vertelde een van de vrouwen dat ik hen leer op een andere manier naar zichzelf en het leven te kijken. Ik kan niet wachten om te zien hoe God hen verder uit hun depressie haalt en ze in Zijn vrijheid plaatst. Wekelijks heb ik gesprekken met vrouwen en dit breidt zich verder uit. Ook vrouwen buiten The Fathers House willen graag op bezoek komen en ik probeer hier waar mogelijk ook tijd voor te maken.
Inmiddels heb ik mijn tweede uitnodiging voor een bruiloft in Letland ontvangen en ben ik zelfs gevraagd weddingplanner te zijn voor een van de jonge vrouwen. Ik vind het een grote eer en heb ja gezegd! Het leuke hieraan is dat ik mee mag denken over haar bruidsjurk en dat is natuurlijk de reden dat ik ja heb gezegd! Ook heb ik afgelopen week voor de eerste keer een begrafenis bijgewoond, hiervoor werd ik speciaal uitgenodigd. Mooie rituelen, maar ook dingen die ver van mij af staan. Het was vooral belangrijk om aanwezig te zijn voor de familie die ik kende, de overledene zelf had ik nooit ontmoet.
Enige tijd geleden zijn we weer in Sarkani geweest. Een paar keer per jaar gaan we hierna toe om tijd door te brengen met de kinderen die daar door het Leger des Heils worden opgevangen. Het is altijd weer een moment waarbij ik stil sta bij mijn kindertijd. Deze kinderen hebben weinig om zich op te verheugen en hun lichtpuntjes zijn de tijd die ze doorbrengen na schooltijd met het team van het Leger des Heils. Ik heb ook diepe bewondering voor het werk dat zij daar doen en ben blij dat wij een steentje mogen bijdragen. We hebben deze middag veel spelletjes gedaan en we hebben veel gelachen met elkaar. Voordat we vertrokken vroegen ze ons in een kring te gaan staan zodat ze voor ons konden bidden. Ontroerende momenten wederom.
Jullie weten dat ik geloof in Jezus en dat ik geloof dat Hij geneest. Ik bid veel voor mensen die ziek zijn en heb al diverse malen mogen ervaren dat gebeden werden verhoord. Onlangs ben ik diep geraakt door de geboorte van een prachtig meisje, nu een maand geleden. Haar moeder had te horen gekregen dat ze rekening moest houden met een kindje met het syndroom van Down. In Letland zijn er dagelijks 67 abortussen en dat op een inwonersaantal van 1.9 miljoen… Het was zo moeilijk voor deze vrouw om van onderzoek naar onderzoek te worden gestuurd met steeds vaker de boodschap dat het er echt niet goed uitzag. Wekenlang heb ik samen met een van de jonge vrouwen voor haar en haar ongeboren kind gebeden. Ik heb mijn geloof uitgesproken dat Jezus ook het ongeborene en onzichtbare kan genezen. Iedere geboorte ervaar ik als een wonder, maar deze heeft mij heel diep geraakt; een prachtig gezond meisje! Vanmorgen heb ik haar bijna de hele dienst in mijn armen mogen hebben en ik heb God gedankt voor haar!
De laatste twee maanden van het jaar 2012 zijn druk! We zijn weer begonnen met homevisits en delen voor de tweede keer dit jaar voedselpakketten uit. Deze keer staan er 103 gezinnen op de lijst van de sociale dienst en we hebben al 42 gezinnen bezocht. Sommige van hen herkennen ons en bij diversen zijn we binnen gevraagd. We hebben al voor velen mogen bidden en hebben veel tranen zien vloeien. Dit zal wel nooit wennen, er is zoveel verdriet en ellende achter de deuren! Het raakt mij steeds weer om te zien hoe de mensen snakken naar een luisterend oor en naar persoonlijke aandacht. Dit weekend zei een van de vrouwen tegen mij dat het voedselpakket niet het belangrijkste is maar vooral de compassion die zij mocht ervaren. Ja, daar gaat het om: met de voedselpakketten willen wij de mensen zegenen, maar daarnaast willen we vooral Gods liefde doorgeven. Alle gezinnen die wij bezoeken nodigen wij uit voor een kerst event op 16 december. Een heel spannend event, want we hebben geen idee hoeveel mensen hier zullen verschijnen. Misschien komen er veertig, maar er kunnen ook wel driehonderd mensen gehoor geven aan de uitnodiging. Alle 103 gezinnen hebben minimaal twee kinderen dus reken maar uit….. We gaan er vanuit dat niet iedereen komt, maar we moeten ons er wel op voorbereiden. Het event zal in het teken staan van saamhorigheid, plezier, evangelisatie en na afloop krijgen zowel de moeders als de kinderen iets mee naar huis. Dankzij een contact in Texas zijn er nu christmasgifts voor de kinderen onderweg, we hopen en vertrouwen dat alles op tijd aankomt! Dit contact is via een Nederlandse vrouw in Riga met wie ik sinds enige tijd regelmatig contact heb! De moeders zullen speciale kerstkoekjes krijgen met hieraan een persoonlijke tekst/bemoedigende woorden. Deze kaartjes zullen we met de vrouwen en jonge meiden gaan maken en dit zal zeker een bijzondere avond worden!
Eind november zullen we weer een kidsparty organiseren en de laatste keer in september zijn er 26 kinderen geweest. Velen herkende ik van andere keren en zij herkenden mij ook. Onlangs werd er heel hard op straat mijn naam geroepen: een van de meisjes van vier jaar zag mij lopen en wilde mij een knuffel geven. Hartverwarmend!!! Tijdens de kidsparty is het zo mooi om te zien hoe de kinderen genieten en daarnaast ook het team zelf. Inmiddels is er een kerngroep van vijf die er steeds zijn en daarnaast zijn er een aantal die af en toe willen helpen. Regelmatig hoor ik van moeders die ik tegen kom dat hun kinderen vinden dat het zo lang duurt tot er weer een kidsparty is!!!
In december is er ook een kleding dag gepland. We zullen nauw samen werken met het familycenter waar we de kledingdagen en kidsparty’s organiseren. Vanwege het weer mogen de mensen in de keuken van het familycenter thee drinken voordat ze kleding uit komen zoeken. We zijn erg benieuwd hoeveel mensen er zullen komen deze keer. Het is een drukke tijd vlak voor Kerst, maar we hopen dat er ook tijdens deze dag veel mensen gezegend naar huis zullen terug keren.
Ja, ook heb ik de afgelopen maanden veel bezoekers uit Nederland gehad! Eerst Philip en Deborah, daarna Suzanne en vervolgens Johanna. Ik vind het fijn dat mensen mij willen bezoeken en willen zien waar ik mee bezig ben. Ik kan het vertellen, ik kan het beschrijven, maar hier zijn en het samen met mij ervaren maakt het visueel. Van ieder bezoek heb ik genoten en ze hebben allen niet alleen een kerkdienst meegemaakt maar ook zijn ze bij diverse activiteiten geweest. Suzanne heeft zelfs meegeholpen met de laatste kidsparty!!
Nog maar zo’n zeven weken en dan is het jaar 2012 voorbij. Een jaar met veel uitdagingen, veel ontmoetingen, veel bezoekers, veel activiteiten, maar vooral een jaar waarin ik weer heb mogen ervaren dat we een groot en geweldig God hebben! Een God die trouw is, een God die liefheeft, een God die geneest en een God die zorg draagt voor een ieder. Mijn verlangen is dat deze God niet alleen mijn God is maar door steeds meer mensen erkent zal worden. Ik wil iedere dag Zijn liefde uitdelen aan een ieder die ik ontmoet en ik weet dat Hij mij de kracht en energie geeft die ik nodig heb hier in Smiltene!
Ik wens jullie een fijne en gezegende tijd toe!
Lieve groet, Nynke
Recent Comments